تأمین منابع در رایانش ابری

به طور کلی تأمین منابع در ابر، به پروسه سوار کردن و مدیریت برنامه های کاربردی در یک زیر ساخت ابری اطلاق می شود. با گسترش روز افزون مراکز داده و پیشرفت قطعات سخت افزاری مصرف انرژی آن ها در حال بالارفتن است، چرا که به غیر از انرژی که خود مصرف می کنند، برای خنک نگه داشتن آن ها هم به مقادیر زیاد انرژی احتیاج است. با روند رو به رشد استفاده از این مراکز، احتیاج به گسترش آن ها بیشتر و بیشتر می شود، حال اینکه می توان با بالابردن بهره وری همین منابع موجود گوشه ای از آن نیاز را برآورده کرد. در این جا است که عنوانی به نام تأمین منابع پویا معنا پیدا می کند، چرا که منابعی که به صورت ایستا تأمین می شدند معمولاً برای پاسخگویی به نیاز های پیک تنظیم می شدند که خود باعث اتلاف منابع بود. تأمین منابع باید بر حسب نیاز انجام شود، هدف از این کار کم کردن مصرف انرژی به عنوان یک عامل هزینه ساز و بالا بردن بهره وری منابع است. از دید یک فراهم کننده ابر، بیشینه کردن سود به معنی کم کردن هزینه های عملیاتی و نگهداری مراکز داده و همچنین کم کردن تعداد تخطی از قرارداد سرویس است. این امر به نفع کاربر هم هست، کم شدن هزینه تأمین کننده به پایین آمدن نرخ خدمات آن منجر می شود که این خود می تواند در رقابت میان تأمین کنندگان هم تأثیر بگذارد. نکته کلیدی که در تأمین و تخصیص منابع باید در نظر گرفته شود این است که عملیات تصمیم گیری باید به صورت خودکار انجام پذیرد؛ این در حالی است که یک انسان مدیر در سطوح بالاتر باید قادر به کنترل و تنظیم کردن سیستم باشد.