نظریه بازی ها
نظریه بازی ها شاخه ای از ریاضیات است که با استفاده از آن میتوان رفتار عامل های منطقی را در شرایط تصمیم گیری، که در آنها موفقیت فرد در انتخاب کردن وابسته به انتخاب دیگران می‌باشد، بدست آورد.
نظریهٔ بازی تلاش میکند تا رفتار ریاضی حاکم بر یک موقعیت استراتژیک را مدل‌سازی کند. این موقعیت زمانی پدید می‌آید که موفقیت یک فرد وابسته به راه‌بردهایی است که دیگران انتخاب می‌کنند. هدف نهایی این دانش یافتن راه‌برد بهینه برای بازیکنان است. یک بازی شامل مجموعه‌ای از بازیکنان، مجموعه‌ای از حرکت‌ها یا راه‌بردها و نتیجهٔ مشخصی برای هر ترکیب از راه‌بردها می‌باشد. پیروزی در هر بازی تنها تابع یاری شانس نیست بلکه اصول و قوانین ویژهٔ خود را دارد و هر بازیکن در طی بازی سعی میکند با به کارگیری آن اصول خود را به برد نزدیک کند. رقابت دو کشور برای دست‌یابی به انرژی هسته‌ای، سازوکار حاکم بر روابط بین دو کشور در حل یک مناقشهٔ بین‌المللی، رقابت دو شرکت تجاری در بازار بورس کالا نمونه‌هایی از بازی‌ها هستند. [۱]
ساختار بازی
هر بازی از موارد زیر تشکیل شده است:
- مجموعه بازیکنان
- اطلاعات موجود و فعالیت های قابل انجام (برای هر بازیکن در لحظه تصمیم گیری)
- سود هر بازیکن به ازای هر فعالیت (به عبارت دیگر بیان گر نتیجه و امتیاز بازیکن در صورت گرفتن تصمیم متناظر با آن می‌باشد)
حل بازی منجر به ارایه استراتژی های تعادل میشود که حداقل یک نقطه تعادل را برای بازی مشخص میکند. ویژگی نقطه تعادل این است که هر یک از بازیکنان به تنهایی اگر استراتژی دیگری را اتخاذ کند، به سود بیشتری نمیتواند دست پیدا کند و اگر همه بازیکنان از استراتژی های مشخص شده پیروی کنند، به سود مشخص شده در نقطه تعادل می رسند.