رایانش ابری نرم‌افزار محور: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
[[پرونده:SDN.jpg|قاب|وسط|image]] | [[پرونده:SDN.jpg|قاب|وسط|image]] | ||
بخش‌های اصلی معماری CLOUD SCALE NETWORKING) CSN)، لایه فیزیکی شبکه، سرویس‌های شبکه و ابزارهای SDN و NFV هستند. | <sub>بخش‌های اصلی معماری CLOUD SCALE NETWORKING) CSN)، لایه فیزیکی شبکه، سرویس‌های شبکه و ابزارهای SDN و NFV هستند.</sub> | ||
در کنار ابر، استفاده از SDN می‌تواند هوشمندی بیش‌تری در شبکه ایجاد کند و دست توسعه‌دهنده‌ها را برای سفارشی‌سازی یا برنامه‌ریزی شبکه باز بگذارد. در گام نخست، معماری SDN نیازمند تغییر در کل شبکه نیست و فقط به افزودن یک سوییچ/ مسیریاب مبتنی بر این فناوری به شبکه محدود می‌شود. سازمان‌هایی که با محدودیت‌های زیرساختی بزرگی مانند نداشتن هوشمندی، انعطاف‌ناپذیری، مقیاس ناپذیری یا کارایی مؤثر در شبکه‌هایشان روبه‌رو هستند، می‌توانند کم‌کم به‌سوی پیاده‌سازی SDN بروند. محصولات این استاندارد جدید وارد بازار شده‌اند، ولی هم گران هستند و هم سازگاری و یکپارچگی لازم را ندارند. مثلاً Cisco چند راه‌کار و محصول عرضه کرده است، در حالی که Juniper نیز محصولات خود را دارد. شاید بهترین کار در مقطع کنونی این باشد که مطالعه روی SDN و ساختن فهرستی از باید و نبایدها را شروع کنیم. برای دستیابی به این هدف، الزامی است تجهیزات مختلف، یک سری رابط‌های برنامه‌نویسی استاندارد به قابلیت‌های کنونی خود اضافه کنند که قابلیت مدیریت یکپارچه آنها توسط کنترل‌گر مرکزی وجود داشته باشد. از طرفی، تعریف دقیق استانداردهای جهت ایجاد هماهنگی بین برندهای مختلف، یک چالش بزرگ برای توسعه SDN محسوب می‌شود؛ بنابراین هنوز زود است که بگوییم ابرهای مبتنی بر نرم‌افزار Cloud Scale Networking (CSN) به معماری غالب در آینده تبدیل می‌شوند یا خیر. منتقدان، با توجه به مسائل بازاریابی و ملاحظات فنی پیش رویVendor ها، این موضوع را رد می‌کنند و مدافعان، آن را آخرین سرحد آینده‌نگری در IT می‌دانند. | در کنار ابر، استفاده از SDN می‌تواند هوشمندی بیش‌تری در شبکه ایجاد کند و دست توسعه‌دهنده‌ها را برای سفارشی‌سازی یا برنامه‌ریزی شبکه باز بگذارد. در گام نخست، معماری SDN نیازمند تغییر در کل شبکه نیست و فقط به افزودن یک سوییچ/ مسیریاب مبتنی بر این فناوری به شبکه محدود می‌شود. سازمان‌هایی که با محدودیت‌های زیرساختی بزرگی مانند نداشتن هوشمندی، انعطاف‌ناپذیری، مقیاس ناپذیری یا کارایی مؤثر در شبکه‌هایشان روبه‌رو هستند، می‌توانند کم‌کم به‌سوی پیاده‌سازی SDN بروند. محصولات این استاندارد جدید وارد بازار شده‌اند، ولی هم گران هستند و هم سازگاری و یکپارچگی لازم را ندارند. مثلاً Cisco چند راه‌کار و محصول عرضه کرده است، در حالی که Juniper نیز محصولات خود را دارد. شاید بهترین کار در مقطع کنونی این باشد که مطالعه روی SDN و ساختن فهرستی از باید و نبایدها را شروع کنیم. برای دستیابی به این هدف، الزامی است تجهیزات مختلف، یک سری رابط‌های برنامه‌نویسی استاندارد به قابلیت‌های کنونی خود اضافه کنند که قابلیت مدیریت یکپارچه آنها توسط کنترل‌گر مرکزی وجود داشته باشد. از طرفی، تعریف دقیق استانداردهای جهت ایجاد هماهنگی بین برندهای مختلف، یک چالش بزرگ برای توسعه SDN محسوب می‌شود؛ بنابراین هنوز زود است که بگوییم ابرهای مبتنی بر نرم‌افزار Cloud Scale Networking (CSN) به معماری غالب در آینده تبدیل می‌شوند یا خیر. منتقدان، با توجه به مسائل بازاریابی و ملاحظات فنی پیش رویVendor ها، این موضوع را رد می‌کنند و مدافعان، آن را آخرین سرحد آینده‌نگری در IT می‌دانند. | ||
== لینک مطالب مرتبط == | == لینک مطالب مرتبط == | ||
http://www.broadcom.com/application/cloud_scale_networking.php | http://www.broadcom.com/application/cloud_scale_networking.php | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ اوت ۲۰۱۵، ساعت ۲۳:۱۳
اصولاً محاسبات ابری برای ایجاد ظرفیت‌های جدید و پاسخ‌دهی به نیازهای در حال رشد شرکت‌ها است تا بتوانند کسب‌وکار خود را توسعه دهند یا منعطف‌تر سازند. همین طور، کسب‌وکارهای کوچک و Startups بدون این‌که نیازمند زیرساخت IT گسترده‌ای باشند یا هزینه اولیه زیادی را متحمل شوند، می‌توانند با محاسبات ابری سرویس‌های متنوع و به‌روزی ارائه دهند؛ زیرا این کسب‌وکارها از سرویس‌های ابری آماده‌شده شرکت‌های ثالث استفاده می‌کنند. اما این سؤال پیش می‌آید سازمان‌ها چگونه می‌توانند هزینه‌های حرکت به‌سوی پلتفرم‌های ابری و شبکه‌های موبایل را بیشتر کاهش بدهند؟ پاسخ محاسبات ابری در ترکیب با شبکه‌های نرم‌افزار محور (SDN) است.
بخش‌های اصلی معماری CLOUD SCALE NETWORKING) CSN)، لایه فیزیکی شبکه، سرویس‌های شبکه و ابزارهای SDN و NFV هستند.
در کنار ابر، استفاده از SDN می‌تواند هوشمندی بیش‌تری در شبکه ایجاد کند و دست توسعه‌دهنده‌ها را برای سفارشی‌سازی یا برنامه‌ریزی شبکه باز بگذارد. در گام نخست، معماری SDN نیازمند تغییر در کل شبکه نیست و فقط به افزودن یک سوییچ/ مسیریاب مبتنی بر این فناوری به شبکه محدود می‌شود. سازمان‌هایی که با محدودیت‌های زیرساختی بزرگی مانند نداشتن هوشمندی، انعطاف‌ناپذیری، مقیاس ناپذیری یا کارایی مؤثر در شبکه‌هایشان روبه‌رو هستند، می‌توانند کم‌کم به‌سوی پیاده‌سازی SDN بروند. محصولات این استاندارد جدید وارد بازار شده‌اند، ولی هم گران هستند و هم سازگاری و یکپارچگی لازم را ندارند. مثلاً Cisco چند راه‌کار و محصول عرضه کرده است، در حالی که Juniper نیز محصولات خود را دارد. شاید بهترین کار در مقطع کنونی این باشد که مطالعه روی SDN و ساختن فهرستی از باید و نبایدها را شروع کنیم. برای دستیابی به این هدف، الزامی است تجهیزات مختلف، یک سری رابط‌های برنامه‌نویسی استاندارد به قابلیت‌های کنونی خود اضافه کنند که قابلیت مدیریت یکپارچه آنها توسط کنترل‌گر مرکزی وجود داشته باشد. از طرفی، تعریف دقیق استانداردهای جهت ایجاد هماهنگی بین برندهای مختلف، یک چالش بزرگ برای توسعه SDN محسوب می‌شود؛ بنابراین هنوز زود است که بگوییم ابرهای مبتنی بر نرم‌افزار Cloud Scale Networking (CSN) به معماری غالب در آینده تبدیل می‌شوند یا خیر. منتقدان، با توجه به مسائل بازاریابی و ملاحظات فنی پیش رویVendor ها، این موضوع را رد می‌کنند و مدافعان، آن را آخرین سرحد آینده‌نگری در IT می‌دانند.
لینک مطالب مرتبط
http://www.broadcom.com/application/cloud_scale_networking.php